De mensen en de dieren die in de beelden van Barbara Polderman figureren zijn als in een haperende film plotseling tot stilstand gekomen. Ze hebben hun activiteit onderbroken, de tijd is stilgezet. Dit geeft de toeschouwer de gelegenheid om het tafereel ongegeneerd gade te slaan. Het is een rijk schouwspel, vol dynamiek en interactie waar je als kijker gelijk bij betrokken raakt. Je voelt de spanning en je wordt meegenomen in vervreemdende scènes, die je op je hoede doen zijn. De mensfiguren verkeren in een droomtoestand, zijn gefixeerd in een innige omhelzing of gestoord in het liefdesspel. De dieren maken pas op de plaats en nemen een afwachtende houding aan. De lichaamshouding is natuurgetrouw weergegeven en karakteriseert mens en dier kernachtig. De uitbeelding van expressie en lichaamstaal is meesterlijk: de Vrouw met hoed is in gedachten verzonken; het Staand meisje stokt in haar beweging, het contact met de buitenwereld wordt nog even uitgesteld; het Liggend paar ontroert door intimiteit; de wilde en op drift geraakte wolf neemt een dreigende houding aan, de grote staande olifant uit Familie is waakzaam over het nageslacht, de schrandere Uil op nest kijkt stoïcijns in de verte, zittend op zijn herbergzame uitkijkpost. Het zijn beelden van textiel over reflectie en verlangen. De modellen lijken zich niets aan te trekken van onvermoede kijkers en behouden zo hun authentieke uitstraling. In één oogopslag krijgt de bezoeker vat op de voorstelling door de levensechte uitbeelding.

Uit: Reflectie en Verlangen, Frank van de Schoor