Tijd

In de laatste week voor de kerstvakantie ruim ik mijn atelier op. Dit jaar valt dat samen met het afronden en documenteren van een beeld. Voor een tentoonstelling in April, in het Gorcums Museum, zijn foto’s nodig en ik denk dat dit beeld er klaar voor is. Ik heb er een jaar aan gewerkt, niet iedere dag en daarnaast aan andere beelden en opdrachten, maar toch. Waarom zo lang? Ik denk omdat verandering een langzaam proces kan zijn. Dit beeld ziet er niet heel anders uit dan vorige beelden, wat is er dan veranderd?

Die verandering zit in iets kleins, in het vertrekpunt waaruit het beeld ontstaan is en de rollen die als maker, beschouwer en onderwerp door elkaar heen lopen. Niet een heel comfortabele positie. Ik ben meer gewend aan observeren, registeren en uitvoeren. Niet aan het herdefiniëren van standpunten. Maar niet alles hoeft comfortabel te zijn, zeker in het atelier niet. Als iets in de basis verschuift, veranderd alles, als in een domino baan. Dat kost blijkbaar tijd (en vertrouwen). Maar als al het goede in 3-en komt, en verandering bestempel ik in deze als goed, dan zijn er twee dingen die daarmee samen hangen.

Een fotoboek dat ik samenstelde voor mijn schoonouders. Van hun kindertijd, studie, verloving, trouwen, kinderen krijgen, een kind verliezen en grootouders worden. Vooral de foto’s uit de verlovingstijd verraste me. Verstilde opnames in grijstonen; innig en optimistisch. Wat weet ik eigenlijk weinig van mensen met wie ik verbonden ben. Een geconcentreerde blik op een ander blijkt ook een nieuw perspectief op jezelf te bieden.  In ieder geval op de constatering hoe snel je dingen invult zonder er werkelijk iets van te weten.

Een bericht over een collage van mijn hand (Tijd / Time, 2013) die in Februari op de cover van Het Nederlands tijdschrift voor Geneeskunde komt. Ik was het werkje eigenlijk wat uit het oog verloren maar blij verrast het terug te zien en de tekst te lezen die Jona van Zetten, hoofd kunstzaken van het UMC, erbij schreef. Wonderlijk hoe dingen soms samen vallen.

“We zien een tafereel met een gelaagd interieur met doorkijkjes, klokken en lege schilderijlijsten. Een vallend kopje dat -als bevroren in de tijd- in het beeld hangt en zo een rustplek biedt voor een vogel. Een vervreemdende momentopname van een wereld waarin de tijd stil lijkt te staan.”

In het atelier is een blog / beeldverslag van het denk- en maakproces in het atelier van Barbara Polderman (www.barbarapolderman.nl)

Goed?

‘Gaat het wel goed met je’ vroeg een vriendin na het lezen van mijn vorige bericht. Ik schrik er van als iemand dat vraagt gevolgd door een zweem van schaamte. Gaat het eigenlijk wel goed? Ik dacht van wel. Ik ben wel openhartig in mijn werk maar doorgaans niet in woord. Met dit blog nam ik me voor om de gedachten, die vooraf gaan aan het maken van werk, te omschrijven. Dat die doorgaans niet heel fleurig zijn wist ik wel maar als het geschreven staat lijkt het een waarheid op zich te worden. Ik beschouw ze meer als wolken die voorbij drijven, uit sommige valt regen maar de meeste veranderen in nieuwe vormen en kleuren. Na verloop van tijd wen je aan het landschap en ontstaat er een samengevat beeld van wat je als je natuurlijke omgeving beschouwd. Het beschrijven van die afzonderlijke beelden valt samen met het maken van getekende dagboeknotities. Het is een poging om meer bewust en specifiek te zijn. ‘En dat doe je dus alleen in je atelier?’ vroeg iemand op een kerstborrel. Ik zag heel even mezelf door zijn ogen, en schaamde me. Niet voor mijn werk, ook niet voor mijzelf maar voor de fragiliteit van wat je uitspreekt. Ik denk dat ik er vergat bij te melden dat ik het behoorlijk naar mijn zin heb in mijn atelier. Verveling, zoeken (of misschien meer nog de angst voor de leegte die je daarin aantreft) zijn voor mij onderdeel van verwondering, je begeesterd en zinvol voelen. Ik ben at ease; op naar 2017!

In het atelier is een blog / beeldverslag van het denk- en maakproces in het atelier van Barbara Polderman (www.barbarapolderman.nl)

 

OP ZOEK. De onderstaande tekeningen zijn een soort dagboeknoties. Ik teken wat ik meemaak, soms dagelijks, soms zit er wat tijd tussen. Ik ben ermee begonnen om te onderzoeken of mijn recente herinneringen in verhouding staan tot het werk (de beelden, collages en wandkleden) dat ik maak. Ik vraag me af of mijn werk gaat over wat ik daar zelf over beweer. Soms lees ik in een artikel of interview over mijn werk  iets terug en vraag me af wie de geïnterviewde is. Natuurlijk weet ik dat ik dat zelf ben en is het ook niet verzonnen maar het lijkt ook soms geen connectie met mezelf te hebben. Wat wordt waarheid en wat is waarheid, werk ik verder aan een wereld die ik zelf gecreëerd heb? Wil ik dat eigenlijk wel? Of zou het interessanter zijn om mijn standpunt te verleggen, dingen anders te bezien?

Ik liep laatst in een doolhof en het lukt me niet om het middelpunt te bereiken. Dat leek een beetje op het ronddolen in herinneringen en je afvragen of dat nou echt is, gecreëerd, geaffecteerd of waarachtig. Op een gegeven moment vond ik het geen leuke wandeling meer. Al die weggetjes lijken op elkaar en waarom wil je eigenlijk naar dat middelpunt? Ik was het een beetje zat en daarbij moest je ook nog kleine hindernissen nemen waar water aan te pas kwam. Tijd voor koffie en een ander perspectief. De uitgang die kon ik wel vinden. Prettige gedachte dat je kan beslissen een andere route te nemen.

 

In het atelier is een blog / beeldverslag over het denk- en maakproces in het atelier van Barbara Polderman. www.barbarapolderman.nl

 

In het kort over mijn werk:

De beelden zijn gemaakt met verschillende materialen als textiel, leer, bont, hout en metaal. Met deze werken verken ik het gebied tussen het individu en anderen, het persoonlijke en anonieme. De vraag die ik mezelf stel is of en hoe deze een relatie met elkaar aangaan, hoe ze dat bewerkstelligen en hoe een innerlijk proces zich manifesteert aan de buitenkant.

Collages zijn samengesteld uit bestaand drukwerk. Ze ontstaan in series rond een thema. ‘Signs’ bv. onderzoekt uitingen van non- verbale communicatie. ‘The group and the world outside’ hoe een individu zich verhoud met of in een groep. ‘Before things change’ cirkelt rond het vacuüm voordat een verandering plaats vindt. En in ‘Bide your time’ wacht men.

De wandkleden bieden een mogelijkheid om de verwerking van het materiaal en de vertaling van de centrale vraag te anders te beschouwen. Het platte vlak roept nieuwe vragen op ten aanzien van zowel beelden en collages als het gebruik van basiselementen als compositie, gelaagdheid, kleur en licht.

De schetsen/tekeningen zijn dagboeknotities waarmee ik dagelijkse, actuele herinneringen in kaart breng.

In een ander leven

In een ander leven is de leidraad voor het ontstaan van nieuw werk voor de komende periode. Het is een onderzoek naar de verbeelding, verschuiving en interpretatie van herinneringen en wensgedachten. De vragen die ik me daarbij stel gaan over beeldtaal, ontwikkeling en doel. Op welke manier dragen materiaal en vorm, zoals ik die toepas, bij aan verbeelding? Welke rol speelt mentaliteit, achtergrond en houding bij het maken van een werk en is dat te sturen? Wat is de relatie tussen rationeel duiden/bepalen en intuïtie en kunnen deze elkaar versterken? Wanneer doe je een uitspraak en wanneer beschouw je? Is het resultaat meetbaar en hoe belangrijk is dat? Is het werk van toegevoegde waarde aan wat al bestaat?