December / 2017

3 barbara polderman kopie.jpg

Tijd

In de laatste week voor de kerstvakantie ruim ik mijn atelier op. Dit jaar valt dat samen met het afronden en documenteren van een beeld. Voor een tentoonstelling in April, in het Gorcums Museum, zijn foto’s nodig en ik denk dat dit beeld er klaar voor is. Ik heb er een jaar aan gewerkt, niet iedere dag en daarnaast aan andere beelden en opdrachten, maar toch. Waarom zo lang? Ik denk omdat verandering een langzaam proces kan zijn. Dit beeld ziet er niet heel anders uit dan vorige beelden, wat is er dan veranderd?

Die verandering zit in iets kleins, in het vertrekpunt waaruit het beeld ontstaan is en de rollen die als maker, beschouwer en onderwerp door elkaar heen lopen. Niet een heel comfortabele positie. Ik ben meer gewend aan observeren, registeren en uitvoeren. Niet aan het herdefiniëren van standpunten. Maar niet alles hoeft comfortabel te zijn, zeker in het atelier niet. Als iets in de basis verschuift, veranderd alles, als in een domino baan. Dat kost blijkbaar tijd (en vertrouwen). Maar als al het goede in 3-en komt, en verandering bestempel ik in deze als goed, dan zijn er twee dingen die daarmee samen hangen.

Een fotoboek dat ik samenstelde voor mijn schoonouders. Van hun kindertijd, studie, verloving, trouwen, kinderen krijgen, een kind verliezen en grootouders worden. Vooral de foto’s uit de verlovingstijd verraste me. Verstilde opnames in grijstonen; innig en optimistisch. Wat weet ik eigenlijk weinig van mensen met wie ik verbonden ben. Een geconcentreerde blik op een ander blijkt ook een nieuw perspectief op jezelf te bieden.  In ieder geval op de constatering hoe snel je dingen invult zonder er werkelijk iets van te weten.

1 barbara polderman.jpeg

Een bericht over een collage van mijn hand (Tijd / Time, 2013) die in Februari op de cover van Het Nederlands tijdschrift voor Geneeskunde komt. Ik was het werkje eigenlijk wat uit het oog verloren maar blij verrast het terug te zien en de tekst te lezen die Jona van Zetten, hoofd kunstzaken van het UMC, erbij schreef. Wonderlijk hoe dingen soms samen vallen.

“We zien een tafereel met een gelaagd interieur met doorkijkjes, klokken en lege schilderijlijsten. Een vallend kopje dat -als bevroren in de tijd- in het beeld hangt en zo een rustplek biedt voor een vogel. Een vervreemdende momentopname van een wereld waarin de tijd stil lijkt te staan.”

Barbara polderman.jpg