Mijn fascinatie voor textiel is ontstaan in mijn kindertijd. In het ouderlijk huis was een opslagplek die we ‘achter het gordijn’ noemden. Daar lag een grote verzameling aan oude kleding en stof. Ik vond het intrigerend dat het materiaal toegang gaf tot een andere wereld en andere levens.

Ook nu, in mijn sculpturen van mens- en dierfiguren, speelt het een centrale rol. Ik heb een specifieke voorkeur voor oude en gebruikte textiel zoals tapijten, borduurwerk, kant, lint, tafellopers, meubelstoffen en kleding. Ik verwerk het als een collage van patronen, structuren en texturen, tot een ‘huid’ die de figuratieve vorm van mijn beelden omhult. Ik zoek in mijn werk naar de verbeelding van een emotie of gemoedstoestand die ook een raakvlak heeft met een maatschappelijk tendens of geschiedenis.

Ik houd van de zeggingskracht van tweedehands textiel. Versleten of verbleekte banen op wat ooit gordijnen waren, zijn als stille getuigen van een leven. Ze onthullen hoe de zon een slaapkamer binnenviel, het verstelwerk aan een zoom aan hoe fijn die rok was om te dragen. Ook de onderdelen van meubilair die terugkeren in mijn werk; een kruk, stoel of tafelpoot verwijzen naar de terloopsheid van dagelijkse objecten zoals ook textiel een laagdrempelig en vertrouwd materiaal is. We omringen ons ermee; dragen het, zitten erop, slapen eronder en het is al eeuwenlang een uiting van hoe we ons verbinden of juist onderscheiden. Een middel voor communicatie maar ook een spiegel, zoals de treurige inflatie van textiel zich toont in de vorm van onafzienbare bergen afval.

Een student vroeg eens: “Wanneer is een werk voor u gelukt?”. Ik dacht aan een moment dat ik voor een afgesloten hek van een speeltuin stond te wachten en mijn dochter er gewoon langs liep omdat er blijkbaar geen afrastering omheen zat. ‘Gelukt’  is een lastige definitie maar ik streef ernaar om zicht te krijgen op de blinde vlekken.

Barbara Polderman, herfst 2024

My fascination with textiles began in my childhood. In my childhood home, there was a storage space we called “behind the curtain.” There was a large collection of old clothing and fabrics. I found it intriguing that the material provided access to another world and other lives.

Even now, in my sculptures of human and animal figures, it plays a central role. I have a specific preference for old and used textiles such as carpets, embroidery, lace, ribbon, table runners, upholstery fabrics, and clothing. I incorporate them as a collage of patterns, structures, and textures, creating a “skin” that envelops the figurative form of my sculptures. In my work, I seek to depict an emotion or state of mind that also touches on a social trend or history.

I love the expressiveness of secondhand textiles. Worn or faded strips on what were once curtains are like silent witnesses to a life. They reveal how the sun streamed into a bedroom, the mending of a hem reveals how comfortable that skirt was to wear. Even the furniture pieces that recur in my work—a stool, chair, or table leg—refer to the casualness of everyday objects, just as textiles are an accessible and familiar material. We surround ourselves with them; wear them, sit on them, sleep under them, and for centuries they have been an expression of how we connect or, conversely, differentiate ourselves. A means of communication, but also a mirror, just as the sad inflation of textiles reveals itself in the form of endless mountains of waste.

A student once asked, “When is a piece of work a success for you?” I thought of a time when I was waiting in front of a locked playground gate and my daughter simply walked past because there was apparently no fencing around it. “Success” is a difficult definition, but I strive to gain insight into the blind spots.

Barbara Polderman, Fall 2024